ماریمبا و زایلوفون

ساز زایلوفون

در مقایسه با ماریمبا، زایلوفون محدوده صدایی بالاتر (زیرتر) و باریک‌تری داشته و تیغه‌های آن از چوب سخت‌تری ساخته می‌شود که این امر منجر به رنگ صدایی روشن‌تر و نافذتر می‌شود. گاهی اوقات خانواده‌ای از سازها را به عنوان زایلوفون در نظر می‌گیرند که شامل زایلوفون، ماریمبا و زایلوماریمبا (xylomarimba) است.

زایلوفون در فرهنگ‌ها و تمدن‌های مختلف دیده می‌شود و کوک و توالی تیغه‌ها از یک تمدن تا تمدن دیگر متفاوت است ولی چیزی که در تمام زایلوفون‌ها مشترک است ترتیب قرارگیری تیغه‌ها در گام‌هایی از نت‌های پائین (بم) تا بالا (زیر) است. تعداد تیغه‌ها می‌تواند بین یک تا هر تعداد برای پوشش دادن چندین اکتاو باشد. زایلوفون سازی قدیمی است که اسامی مختلفی در فرهنگ‌های متفاوت دارد: به عنوان مثال در افریقا به نام‌های آمادیندا (در اوگاندا)، بالافون (در سودان)، کارمیبا (در آنگولا)، کیدیمبا (در کنگو)، کوندونگ (در نیجیریه)، ماریمبا (کنگو) و سیلیمبا (در آفریقای جنوبی) شناخته می‌شود. در آسیا این ساز به نام‌های باکاگنگ (در مالزی)، گام بنگ (اندونزی)، دن گو (ویتنام)، گب بانگ (در بالی)، گام بنگ کالونگ (جاوا)، موکین (چین)، پاتاتاگ (فیلیپین)، پاتی تارانگ (درهند) و رانات اک (در تایلند) مشهور شده است.

ساز ماریمبا

ماریمبا از نظر ظاهری دقیقاً شبیه زایلوفون است ولی بزرگتر بوده و دارای محدوده صدایی پائین‌تر (از باس تا تنور و تا آلتو) و یکcompass گسترده‌تر است. ماریمبا، زایلوفونی با رزنیتور است و زایلوفون به معنای «نوای چوب» است و زیر و بمی آن یک اکتاو عمیق‌تر است. به دلیل اینکه تیغه‌های ماریمبا از چوب نرم ساخته شده‌اند و نازک‌تر از زایلوفون هستند، ماریمبا رنگ صدایی نرم‌تر، تیره‌تر و غنی‌تر دارد. در دهه 1930 یک ساز به نام زایلوماریمبا (زالوریمبا) برای تکنوازی ساخته شد که هدف از آن ساز ترکیب بهترین‌های هر دو ساز بود. زایلو ماریمبا عمدتاً به این دلیل ساخته شد که محدوده صدایی از پنج اکتاو  (C3-C8)  داشت ولی کیفیت صدایش جا گذاشته شد و امروزه به ندرت این محدوده صدا مورد استفاده قرار می‌گیرد.